نگارنده، تذکّرات گفتاری حاملان علوم قرآن یعنی پیامبر و ائمه معصومین: را در راهیابی انسانها به داناییهای فطری مؤثر میداند و این تأثیر را در چند محور توضیح میدهد. ابتدا مبانی الفاظ و دلالت آنها را بر اساس علوم بشری و مبانی الهی میآورد و با هم مقایسه میکند. آنگاه حقیقت تذکر از طریق الفاظ در علوم الهی را توضیح میدهد، به جهات تذکاری قرآن به عنوان کلام الله اشاره دارد؛ با این مبنا که نصوص وحیانی، کلام الهی را ذکر، پیامبر را مذکّر و حاملان علوم قرآن را اهل الذکر شناساندهاند. این همه در جهت تذکّر انسانها به معرفت فطری به کار میآید. نگارنده توحید را فطری میداند و آن را با توصیف «بینونت خدا از خلق» میشناساند و تنزیه را در آن اصل میگیرد. دوازده پیوست مقاله نیز برای تبیین و توضیح مطالب متن، نکاتی در بر دارد. در این مقاله از آثار میرزا مهدی اصفهانی بسیار استفاده شده است.