|
مفهوم امامت در پرتو آیه ابتلای حضرت ابراهیم (ع)
|
| اصغر غلامی* |
| محقق و پژوهشگر |
|
|
چکیده: (611 مشاهده) |
| امامت مقامی الاهی است که به برخی از پیامبران و بندگان برگزیده،عطا می‌شود.تفسیرها و برداشتهای متعددی از امامت ارایه شده و بر همین اساس،مبانی متفاوتی در فهم مقام امامت به وجود آمده است.امام به‌معنی کسی است که از او تبعیت می‌شود.بر اساس آیهء 124 سوره بقره و با استناد به آیات و روایات،مقام امامت، عهدی الاهی است که به جعل خدا صورت می‌گیرد و از مقام نبوت و رسالت افضل است.مقام امامت پس از ابتلایات الاهی،به حضرت ابراهیم علیه السلام عطا شده است. برخی از مفسران اهل سنت،امامت مطرح شده در آیه را به نبوت و رسالت تفسیر کرده‌اند.دیدگاه های مفسران اهل سنت از جمله فخر رازی،ذیل آیه مطرح و نقد و بررسی و سپس آراء مفسران شیعه بیان شده است.بعضی از مفسران نیز در تبیین آیه،مقام امامت تکوینی را مطرح کرده‌اند که تا حدودی متاثر از مبانی عرفانی و فلسفی است. |
|
| واژه‌های کلیدی: تفسیر قرآن، امامت، مقام امام، معنی امام، تبعیت از امام، امامت تکوینی، امامت تشریعی، امامت-مفسران اهل سنت، امامت-مفسران شیعه |
|
|
متن کامل [PDF 392 kb]
(397 دریافت)
|
نوع مطالعه: گزارش مورد |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1402/10/4 | پذیرش: 1386/4/10 | انتشار: 1386/4/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
.png)
.png)
