|
گزاره‌های دینی در مثنوی
|
| بهناز براتی* |
| کارشناس ارشد علوم قرآن و حدیث |
|
|
چکیده: (346 مشاهده) |
| دیدگاه جلال الدین مولوی، شاعر عارف قرن هفتم به مقوله های مذهبی را می توان به دو گونه متفاوت تقسیم کرد. در یک گونه مولوی با هنرمندی و با استفاده زا تمثیلات و تشبی هات محسوس به شرح و تبیین پیام حدیث می پردازد. در این حالت آن چه می گوید با روح کلی مذهب مطابق است و ما آن را «تبیینات هنری، مولوی نامیده ایم. اما در گونه دیگر، او با تمسک به حدیث، به شرح و بیان اصول اعتقادات صوفیه و ویژگی های طریقت مورد پسند خویش می پردازد. که در این صورت، حدیث در کارگاه خیال و عاطفه هنرمند او تغییر شکل پیدا کرده. به طوری که دیگر پیام آن حدیث، با روح کلی مذهب نمی خواند، بلکه به رنگ ذهنیت گوینده مثنوی درآمده است... |
|
| واژه‌های کلیدی: مولوی، جلال الدین محمد، مثنوی، قرآن، حدیث، شعر فارسی، قرن هفتم |
|
|
متن کامل [PDF 279 kb]
(290 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1402/5/29 | پذیرش: 1383/4/10 | انتشار: 1383/4/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
.png)
.png)
