|
شرع و شاعران
|
مهدی دشتی*   |
| دانشیار، دانشگاه علامه طباطبایی |
|
|
چکیده: (578 مشاهده) |
ضرورت بررسیِ بُن مایه‌های اعتقادی شعرا و ادبا در جهت رسیدن به عمقِ محتواییِ آثارشان، بدیهی به نظر می‌رسد، لکن در دوره معاصر کمتر بدین موضوع توجه شده است. لذا پژوهش‌های ادبی غالبا حالتی یکنواخت و سَتَروَن یافته اند، بدین معنا که غالبا در فرم و صورت خلاصه شده و اگر هم به محتوا توجهی کرده‌اند، فارغ از توجه به ریشه‌های اعتقادیِ شاعر و جهان بینی او بوده است. در این میان، حتی اغراض بلاغی و موسیقایی و زبانیی هم که منبعث و متأثر از نحوۀ نگرشِ شاعر به خود، جامعه و جهانِ هستی بوده است، نادیده گرفته شده، گویی که از اصل نبوده‌اند یا ارزشِ بررسی نداشته‌اند. در نتیجه داوری‌هایی غیر واقعی به بار آمد، که به جای روشنی، بر تاریکی‌ها افزود و می‌افزاید. بدین سبب، در این مقاله کوشیده ایم تا تاثیر ریشه‌های اعتقادیِ دو شاعر بزرگ یعنی سنایی و مولوی را در جهت فهم بهتر آثارشان، نشان دهیم، به امید آنکه قدمی باشد برای دوری از جهانِ اوهام و خیالات و نزدیکی به دیار حقایق و روشنایی ها.
|
|
| واژه‌های کلیدی: سنایی، مولوی، شرع، وحی، تأویل، نقد ادبی. |
|
|
متن کامل [PDF 433 kb]
(364 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1402/4/24 | پذیرش: 1402/5/15 | انتشار: 1402/4/1
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
.png)
.png)
