|
روابط بینامتنیت حکمت های نهج البلاغه با آیات قرآن
|
| مینا جیگاره*، زهرا صادقی |
|
|
|
چکیده: (510 مشاهده) |
نظریه بینامتنی یا تناصّ، به بررسی متونی میپردازد که متون جدید را پدید میآورند و هر متن ادبی را به منزله جذب و دگرگونسازیِ دیگر متون گذشته و یا همزمان با آن میداند. روابط بینامتنی(تناصّ) با قرآن در حکمتهای نهجالبلاغه به طور آشکار قابل مشاهده است. در یک تقسیمبندی تناص به سه نوع تناص اجترار (نفی جزئی)، تناص امتصاص (موازی) و حوار (نفی کلی) تقسیم شده است. عملیات بینامتنی در حکمتهای نهجالبلاغه نشان میدهد که بیشترین نوع تناص موجود در آن، از نوع تناصّ اجترار است. یعنی امام علی7 گاه از کل آیه و زمانی از قسمتی از آیه و یا کلماتی از آن بهره جسته تا هدف خود را بهتر به مخاطب القا نماید. |
|
| واژه‌های کلیدی: بینامتنی(تناصّ)، بینامتنی قرآنی، حکمتهای نهج البلاغه. |
|
|
متن کامل [PDF 630 kb]
(195 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى
دریافت: 1399/11/26 | پذیرش: 1396/7/10 | انتشار: 1396/7/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
.png)
.png)
